چراغ راهنمایی

ننه، فردا ساعت دو براتون بلیط قطار خریدم. سه ساعت تو راه هستین و باید ساعت شش تو مطب دکتر باشین. یادتون نره عینک خودت و آقاجون رو هم با خودتون داشته باشین و دفترچه بیمه ­تون. هم می­دونم که براتون خیلی سخته که تنها برین، ولی من می­ترسم که بیام. ریحانه پا به ماهه و باید کنارش باشم. وقتی از قطار پیاده بشید، اول خیابان ولی­عصر، هم تاکسی هست و هم اتوبوس. بهتره با اتوبوس برید. چون از خط ویژه می­ره و تو راه­بندان تهران گیر نمی­کنید. ولی ننه یادت باشه که در اتوبوس مجبوری در قسمت زنانه، دور از آقاجون بنشینی. چون تهران مثل روستای ما نیست که همه جا زن و مرد کنار هم تو مزرعه کار می­ کنند.

موقع سوار شدن آدرس رو به راننده نشان می­دی و از مسافرها هم کمک بگیر. باید چهار راه ولی­عصر - انقلاب پیاده بشید و از خط عابر پیاده رد بشید. حواستون باشه فقط از چراغ سبز عبور کنید. وقتی چراغ قرمزه بایستید. بعد به آن طرف چهار راه بروید و پیاده به خیابان فلسطین. مطب دکتر آن­ جاست. ننه خیلی حواست جمع باشه. نکنه تو اتوبوس جا بمونی و آقاجون رو گم کنی. به من قول بده که محو تماشای تهرانی­ها نشی و سر مقصد با آقاجون پیاده بشی. آدرس را در دو تا کاغذ نوشتم تا اگه همدیگر را گم کردید بتوانید پیدا کنید.

در چهار راه انقلاب- ولی­عصر، یک خانم گفت: حاج خانوم پیاده شید و ننه اسماعیل در لابه ­لای زن­های چاق و لاغر، با کیف­های گنده و یا بچه به بغل، یا چرخ خرید به­ دست، و برخی زنان پر فیس و افاده، به سختی پیاده شد و حاج­ آقایش را صدا کرد و خوشحال از اینکه در اتوبوس جا نمانده ­اند به طرف چهار راه حرکت کردند. تعلیمات اسماعیل موثر بود و آن­ها با مشاهده چراغ قرمز در کنار هم ایستادند. چند دقیقه­ ای طول کشید. چراغ سبز شد و مشتی با عجله از چهار راه عبور کرد و به طرف خیابان فلسطین حرکت کرد و طبق عادت مردان ایرانی که می­گویند زن اجازه ندارد شانه به شانه آن­ها حرکت کند، می­رفت که ناگهان متوجه شد که حاج­ خانمش نیست. با وحشت برگشت و با تعجب دید حاج خانم هنوز سر چهار راه ایستاده است. با تغیر گفت: " پس چرا ایستادی؟ چرا حرکت نکردی؟!" ننه  گفت: " سبز شد، ولی علامت روی چراغ یک مرد بود. مگه اسماعیل نگفت تو تهران جداسازی زن و مرد وجود داره؟ خب من منتظر ماندم تا نوبت زن­ها بشه."   

به قلم عزت